آشنای نا شناس

آشنای ناشناس

ای امید ناشناس من

با صدای خود،مرا به عاشقی کشانده ای

وز نوای دلپذیر و گرم

بذر عاشقی به سینه ام فشانده ای

نا شناس آشنای من

چون به گوش من رسد صدای تو

می جهد ز سینه پر آتشم شراره ها

تا پیام عاشقانه می دهی

می چکد ز واژه ها به جان من ستاره ها

                                                مهدی سهیلی

ای انسان 

روز و شب، شط روان جاری  ست

آنچه می ماند از این شط خروشان، نیک کرداری است

خاطری را شاد باید کرد

جای سیم و زر دلی باید به دست آورد

آرزومندی ها ز بیماری است

زر پرستی آتش اندوزی است

رستگاری در سبکباری ست